Έχουν περάσει χρόνια από τότε που η χώρα μας μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ αρχικά) και μοιράστηκαν τα πρώτα χρήματα στους Έλληνες αγρότες και κτηνοτρόφους.
Η αλήθεια είναι πως μοιράστηκαν αρκετά χρήματα μέσω δικαιωμάτων, προγραμμάτων και λοιπών μορφών ενισχύσεων. Έτσι για το 2017, πληρώθηκε ένα μέρος των αγροτικών δικαιωμάτων στους Έλληνες αγρότες και κτηνοτρόφους τις τελευταίες μέρες, με τις γνωστές παρακρατήσεις. Όπως και τα υπόλοιπα χρόνια, έτσι και φέτος ξεκίνησαν πολύ διάλογοι (κυρίως μέσω Facebook) για το αν θα έπρεπε να γίνονται αυτές οι κρατήσεις και να δίνονται δικαιώματα σε νέους - νεοεισερχόμενους αγρότες, αν θα έπρεπε να υπάρχουν δικαιώματα, αν θα έπρεπε τελικά να υπάρχουν αγροτικές επιδοτήσεις.
Δεν υπάρχει απόλυτη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Πάντως σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη ο αγροτικός τομέας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιδοτείται.
Η άποψη μου λοιπόν είναι η παρακάτω:
Οι επιδοτήσεις δεν διατίθενται στα κράτη μέλη μόνο για την ενίσχυση αυτού καθ'αυτού των παραγωγών, αλλά κυρίως για τη χρήση αυτών ως ένα εργαλείο ανάπτυξης. Το κάθε κράτος μέλος μπορεί να εφαρμόσει το δικό του σύστημα διανομής ενισχύσεων και παροχών μέσω αγροτικών προγραμμάτων με τέτοιο τρόπο ώστε να εφαρμόσει τη δική του αγροτική πολιτική - στρατηγική. Με λίγα λόγια, μέσω των χρημάτων αυτών μπορεί να κατευθύνει η εκάστοτε κυβέρνηση την Ελληνική Γεωργία προς παραγωγικούς κλάδους που φαίνεται πως έχουν μέλλον και θα έχουν θετικά οικονομικά αποτελέσματα για τον παραγωγό και κατ'επέκταση συνολικά για την αγροτική οικονομία .
Το ένα θέμα λοιπόν είναι ο ορισμός στρατηγικής. Το άλλο θέμα στην υπόθεση "επιδοτήσεις" είναι η χρήση των εργαλείων για την επίτευξη των στρατηγικών αυτών. Πως δηλαδή το κάθε κράτος μέλος θα δομήσει το σύστημα διανομής ενισχύσεων και πως θα καταρτιστούν και θα εφαρμοστούν τα διάφορα προγράμματα ενίσχυσης των αγροτών (και όχι μόνο)
Εκεί λοιπόν που πρέπει η κάθε κυβέρνηση να κρίνεται είναι δύο βασικά στοιχεία:
1. Για την στρατηγική (ή στρατηγικές) που επέλεξε να ακολουθήσει
2. Για το πως εφάρμοσε τα διάφορα μέτρα για να φτάσει στα επιθυμητά αποτελέσματα.
Για όλα τα παραπάνω λοιπόν, θεωρώ πως ναι πρέπει να υπάρχουν κοινοτικές ενισχύσεις αλλά πιστεύω πως πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη διαμόρφωση των διαφόρων στρατηγικών, καθώς επίσης και στην εφαρμογή των μέτρων που μέσω αυτών θα επιτευχθούν οι στόχοι που θα ορίζει η κάθε στρατηγική.
Αν δε συμβούν τα παραπάνω θα συνεχίζουν να μοιράζονται χρήματα χωρίς να υπάρχουν κατευθύνσεις και χωρίς τελικά καμία ενιαία στρατηγική δε θα καταλήξουμε πουθενά... Το αν θα πάρουν κάποιοι παραγωγοί λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω είναι βραχυπρόθεσμο πρόβλημα που έστω και αν λυθεί με κάποιο τρόπο προσωρινά θα συνεχίσει να υπάρχει κάθε χρόνο... με τους Έλληνες παραγωγούς και κτηνοτρόφους να διαπληκτίζονται μεταξύ τους και να παλεύουν να πάρουν κάτι παραπάνω.
Περουλάκης Γιάννης
Γεωπόνος, Αγροτικής Οικονομίας, ΜΒΑ
